Estella (32) zat 8 jaar in ‘autistische burn-out’, tot zelfs haar haren kammen niet meer lukte

Een drukke studie, een grote vriendenkring en altijd maar doorgaan: aan de buitenkant leek Estella Veldmeijer (32) alles voor elkaar te hebben. Maar achter dat ogenschijnlijke succes zat een onzichtbare worsteling. Na jaren van strijd vond ze de kracht om haar leven opnieuw vorm te geven. Op háár manier.

Obsessies met bijvoorbeeld auto’s of treinen. Alles letterlijk nemen. Niet tegen verandering kunnen. De stereotypen rondom autisme die Estella uit Krimpen aan den IJssel op haar eenentwintigste kent als zíj de diagnose krijgt, laten haar meteen twijfelen. Ik? Autisme? Maar, ik ben toch heel sociaal en snap de wereld heus wel? Ik kan geen autisme hebben, besluit ze.

Ze is destijds druk met haar studie toegepaste psychologie, heeft een grote vriendenkring. Maar na verloop van tijd loopt de Krimpense tegen steeds meer dingen aan. Ze wordt steeds vermoeider en de studievertraging stapelt zich op. Ze blijft doorgaan tot ze plots niet meer kan.

Later hoort ze dat ze in een ‘autistische burn-out’ is beland. „Ik bleef over mijn grenzen gaan en paste me altijd aan mijn omgeving aan. Dat werkte helemaal averechts. Ik kwam bij een psychiater en die hield me eigenlijk een spiegel voor”, vertelt Estella. „Die vroeg me: moet je die studie wel afmaken? Is een leven met een partner en kinderen echt wat je wil?”

Geen kinderen
Tot dat moment had de Krimpense het typische beeld van huisje, boompje, beestje voor ogen, vertelt ze. Maar daar, in die stoel bij de psychiater, leert ze na jaren accepteren dat ze autisme heeft en het leven voor haar dus anders werkt. „Ik ben mijn leven gaan inrichten zoals het voor mij wél haalbaar is. Ik heb moeilijke keuzes moeten maken. Zo heb ik besloten dat ik geen kinderen moet willen. Dat zou ik helemaal niet kunnen.”

Ik heb acht jaar lang met een burn-out en zonder werk thuisgezeten

Door jarenlang steeds maar te blijven proberen om af te studeren, blijft de autistische burn-out het leven van Estella beheersen. Pas als ze zich twee jaar geleden realiseert dat ze van schilderen ook haar beroep kan maken, stopt ze met haar studie. „Ik heb acht jaar lang met een burn-out en zonder werk thuisgezeten. Zoekende naar mijn plekje in deze wereld als het leven eigenlijk te zwaar is. Op een gegeven moment kon ik niet meer koken. Het ging steeds slechter. Daarna kon ik zelfs mijn haren niet meer borstelen.”

Daarbij stuit ze op onbegrip van haar omgeving. ‘Dat zie je helemaal niet aan je’ of ‘dan heb je zeker een milde vorm’, hoort Estella als ze deelt dat ze autisme heeft. „Dat is niet zo. Vrouwen leren zichzelf al jong aan om zich aan te passen. Dat heeft mij altijd heel veel energie gekost.”

Huiselijk geweld
Twee jaar geleden gooit Estella het roer dus om. Ze maakt van haar passie schilderen haar beroep. Het blijkt haar redding, vertelt ze. De 32-jarige kunstenares schildert onder meer een serie van vrouwen die opgaan in hun omgeving. „Autisme bij vrouwen is vaak onzichtbaar voor de buitenwereld, maar van binnen dragen we van alles mee. Ik denk dat meer vrouwen zich daarin wel kunnen herkennen. Zo kwam ik op het idee om Stichting Arosa in Rotterdam te benaderen.”

Binnenkort hangen mijn schilderijen in de woonruimtes van de opvanglocaties van Arosa

Arosa biedt een veilige plek aan mensen die te maken hebben met huiselijk geweld. „Dat is vaak ook onzichtbaar. Binnenkort hangen mijn schilderijen in de woonruimtes van de opvanglocaties van Arosa. Van iedere verkochte poster gaat een euro naar het werk van de stichting. Elke acht dagen wordt een vrouw vermoord. Een veilige crisisopvang is van levensbelang.”

Estella’s motto? ‘Je voelt je pas goed als je ook iets goeds voor de ander doet’. Iets dat ze lange tijd niet kon doen, omdat ze naar eigen zeggen amper voor zichzelf kon zorgen. „En dat terwijl ik altijd graag vrijwilligerswerk deed. Dat ik nu mijn steentje kan bijdragen met mijn schilderijen is een hele mooie stap. Het betekent dat ik weer goed voor mezelf zorg én ik kan weer iets betekenen voor anderen. Nu pas voel ik me weer echt volledig, dankzij mijn autismevriendelijke leventje zoals ik het heb ingericht.”