Ik word bij overprikkeling altijd een beetje out of order — geen zin om überhaupt na te denken.

Ruis is dan de behoefte, en daar leef ik op dat moment ook in.

Dingen die pas een paar dagen later gebeuren, kunnen me dan nu al bezighouden.

Het gaat echt nergens over, en het irritantste is dat ik er geen macht over heb. Ik zou willen dat ik er wél macht over kon hebben, maar helaas: de gevoelens, de prikkels en mijn reactie daarop gaan helemaal vanzelf.

Dus ben ik slachtoffer van mijn eigen hoofd — en het bijkomen daarvan is het meest tijdrovend van alles.

Het tijdelijk niet kunnen functioneren, niet kunnen reageren, en totaal geen actie kunnen ondernemen of beginnen, is de grootste uitdaging hierin.

Er zijn ook heel veel pluspunten hoor: ik kan extreem gefocust zijn, goed alleen zijn, en ik kan mezelf heel goed vermaken. Ik ben dan ook het gelukkigst als ik alleen ben.

Ze zeggen wel eens dat eenzaamheid zit in het feit dat je met een heleboel mensen om je heen tóch alleen bent — dát is eenzaamheid.

Dat zal ik nooit meemaken, want ik vind het juist heerlijk om een heleboel mensen om me heen te hebben en tóch alleen te zijn.

Alleen ergens zitten of lopen, met veel mensen om me heen die niets van mij willen of moeten — heerlijk.

Strand, bos, centrum, terrasje, bar, uit eten, museum, noem maar op — allemaal leuk. Mijn favoriete bezigheid is dan ook iets ondernemen met iemand die weinig tot niets zegt. Heerlijk.

PS: Het bovenstaande heb ik ook geschreven om het feit dat ik mij weer beter voelt en sterker.