De uitdrukking “Is zwijgen ook liegen?” raakt aan een diep ethisch en filosofisch vraagstuk. Het korte antwoord is: soms wel, maar niet altijd. Of zwijgen gelijkstaat aan liegen hangt af van de context, intentie en gevolgen van het zwijgen.

Wanneer zwijgen wél liegen kan zijn: Als je bewust informatie achterhoudt om te misleiden. Bijvoorbeeld: Iemand vraagt je of je iets hebt gedaan, en je zegt niets terwijl je weet dat de ander dan ten onrechte denkt dat je onschuldig bent. In dat geval gebruik je stilte als een vorm van manipulatie. Dat wordt vaak gezien als een vorm van liegen door verzwijging.

Als je een morele plicht hebt om iets te zeggen. Denk aan een arts die medische informatie achterhoudt die belangrijk is voor de patiënt, of een getuige die cruciale informatie niet deelt in een rechtszaak.

Wanneer zwijgen géén liegen is: Als je geen verplichting hebt om te spreken. Bijvoorbeeld: Je hebt het recht om te zwijgen in een rechtszaak. Of als iemand je persoonlijke informatie vraagt die je niet wilt delen.

Als zwijgen bedoeld is om schade te beperken, niet om te misleiden. Soms is zwijgen een manier om tactvol of discreet te zijn, zonder dat je daarmee iemand opzettelijk op het verkeerde been zet.