Zo moe weer, ik baal daar elke keer van, dat autisme vaak buiten je om gebeurt. Zo functioneer ik volkomen normaal, praat, lach, doe lekker mee met de rest en dan ineens boem, klaar! Sla ik dicht en begint alles me te irriteren, zelfs als iemand medelijden heeft en mij wil steunen dan roep ik liefst nog “laat me maar!”. Ramses Shaffy – Laat Me (lol)
Verder lezen En toen stopte het even – geen geluiden meer
Allereerst zal ik ons als gezinnetje even voorstellen: Ik ben Linda, vrouw van mijn man Jos en moeder van onze zoon Mitchell, waarbij kat Rover ons gezin compleet maakt. Over de struggles, suïcidaliteit, de weg naar herstel van Mitchell en wat het allemaal met ons als ouders doet, ben ik gaan bloggen. Uiteraard met toestemming van Mitchell en Jos. Zij staan er helemaal achter.
Mitchell is op zijn 9e gediagnostiseerd met PDD-NOS.
Lees verder … (pop-up)
Ik doe op dit moment alles wat ik zie: de was zit in de wasmachine, de droger draait, en ik ben bezig met de voorbereidingen voor de spirituele avond van morgen.
Het liefst zou ik nu naar bed gaan, maar er ligt nog een stapel was die gevouwen en gestreken moet worden.
Alles wat ik nu niet doe, moet ik later doen – dus probeer ik het maar gewoon nu te doen.
Maar goed, zo is mijn leven op dit moment: druk met van alles en eigenlijk niets.
Het leven van een autist gaat niet over rozen.
Lieve groet.
